وقتی خدا را درك كرديد، خود را به او تسليم كنيد. در مقابل خداوند و دوستانتان در انجمن، اشتباهاتتان را بپذير د. تمام مشكلات گذشته را دور بريزيد. آنچه يافته ايد را آزادانه بدهيد و به ما بپيونديد. ما در جلسات انجمن با شما خواهيم بود، و مطمئنًا وقتی آهسته درجاده سرنوشتی شاد قدم برميداريد، بعضی از ما را ملاقات خواهيد كرد. خداوند به شما رحمت عطا كند و حافظتان باشد.

(الكلی های گمنام)

هر بار كه اين كلمات را می خوانم، بغض راه گلويم را می بندد. درابتدا دليلش اين بود كه احساس كردم،" آه ، نه ! ياد گرفتن تمام شده است. حالا روی پای خودم هستم . هرگز دوباره نياز به ياد گرفتن ندارم." حالا وقتی اين متن را می خوانم احساس می كنم علاقه عميقی به پيشگامان انجمن دارم، چون می فهمم كه مجموع تمام آنچه به آن اعتقاد دارم و برای آن تلاش می كنم در آن هست و نيز يادگرفتن هيچگاه به پايان نمی رسد، من هرگز خودم تنها نيستم و هر روز برای خودش روز ديگری است.